კიდევ ერთი გაზაფხული
იგვიანებდა შენი წერილი:
გაბასრებული ქარში ქიმივით,
ჩიტივით სუსტი და მოწყენილი,
ვით გაწბილებულ ბავშვის ღიმილი.
ის კი უცდიდა და დაიცდიდა,
სანამ საერთოდ შეძლებდა ლოდინს,
და მოლოდინის შავი მიწიდან
ზურგს ამოჰყოფდა სინათლის ლოდი.
ხოლო წერილი: ცრემლით მდიდარი
და მგრძნობიარე, როგორც კიდური,-
ეჩვენებოდა სხვის მაგიდაზე,
სხვისი სათვალის ქვეშ გარინდული.
რადგან იცოდა, რომ ერთიანად
ვერ გაიგებდნენ შენს ნათქვამს სხვები.
და აღტაცების ცხელი ჰაერი
ეტმასნებოდა მოირას ვნებით.
და სული ხდება გადასარჩენი.
აუტანელი ხდება ლოდინი.
აუტანელი ხდება ლოგინიც,
როგორც საერთოდ ყველა სასჯელი.
იგვიანებდა შინი წერილი!
ან იქნებ ღარუბლად იქცა დაღლილი,
ან შეუერთდა ლაჟვარდს ფერივით,
ანდა სამყაროს შერჩა დაღივით.
ეს ის დრო იყო, როცა ურჩხულებს
ჰგავდნენ კედლებზე წვიმის ლაქები,
როცა დამცხრალი ქარის ჩურჩული
ხდება მარტივი და გასაგები,
როცა ქვეყანა შენს თვალწინ შრება
და ისევ ცაში ადის ნალექი,
როცა სეულში იღვიძებს ვნევბა
და ემუქრება სხეულს წალეკვით.
ხოლო დარბეულ ნადირთა ხმებით
ეთიშებიან წყვდიადს ბავშვები
და ყველაფერზე გული რომ გწყდება
რითაც ცხოვრობდი და ვერ ამჩნევდი.
კიდევ ერთი გაზაფხული
სანამ ფურხელზე გაშრა მელანი
და გადირბინა თვალმა ბწკარები-
მზე უკვე იდგა ყველა კარებთან,
მზეში ცხოვრობდნენ უკვე ყველანი.
ყველგან ზეიმის სული სუფევდა
და ეცვლებოდა ქალაქს იერი,
რადგან იპყრობდა თავისუფლება
მთელი სიცხადით და სიძლიერით.
და გაზაფხული მშიერ მგელივით
დასდევდა მოკვდავს, ისედაც დაღლილს
სისხლს ვერ იტევდა და გაბერილი
მწარედ ღმუოდა სხეულში ძარღვი.
უბრალო იყო ხალხი ბუნებით:
ისევ სჯეროდათ ძალა ამურის,
ისევ რჩებოდა მათთვის ცდუნებბად
თასიც, გვირგვინიც და სალამურიც.
და უხაროდა, რომ არსებობდა,
სიმძიმეს გრძნობდა საკუთარ ხელის,
და დასცქეროდა მიწას ზემოდან,
როგორც ღმერთისგან მიღებულ წერილს.
სარკმლის მინაზე თვლემდა ფუტკარი,
ფუტკარში-ზევსის გამზრდელი ძალა
და ყველას სწამდა, რომ საკუთარი
გაგრძელდებოდა სიცოცხლე მარად.
ვერ ეტეოდა ცხოვრება დროში.
ფეხს უჩქარებდა ხალხს ჟრუანტელი.
შენ კი იდექი უსახო ბრბოში,
როგორც სარდაფში მკრთალი სანთელი.
პირქუში იყო შენი ოთახი.
ყეფით იკლებფდა ღამეს კებერი,
და მხოლოდ ძილში, ისიც ცოტა ხნით,
გევლინებოდა შენი მძებნელი.
შემოდიოდა შენი მნაწილი,
მზით გალახული და ფერშეცვლილი.
ხელი ბრმასავით ჰქონდა გაწვდილი
და პეშვში ცრემლი ენთო ცეცხლივით.
ის შენთან ერთი წამით რჩებოდა,
არც პური სურდა, არც სასთუმალი.
და შენც ამაოდ ევედრებოდი
ხმის ამოღებას....
დუმდა სტუმარი.
და იდგა, როგორც დავიწყებული,
დაშინებული თუ დაბნეული.
ყელზე სინათლე ჰქონდა შებმული
და მას ეჭირა მისი სხეული.
კიდევ ერთი გაზაფხული
მას გაეღვიძა. მოსწყინდა ძილში
და გაეღვიძა. ბნელოდა გარეთ.
და თითქოს ამას უცდიდა მთვარეც,
გარინდებული კედლების ჩრდილში.
ის წყალს პირდაპირ დოქიდან სვამდა,
უცახცახებდა მთელი სხეული.
გაცრეცილიყო წყვდიადის ფარდა
და კალთა ჰქონდა ჩამოხეული.
რიჟრაჟის სუნთქვას და მამლის დეზებს
გაესხნათ სივრცე, როგორც სამარხი,
და კვლავ ჩონჩხივით ესვენა ფსკერზე
მცენარე რწმენის და სიამაყის.
სხვისთვის უჩინარ ცაში ნაფრენი
და დაკაწრული ციური ქვებით,
დარწმუნდა ისიც, რომ ყველაფერი
ხდებოდა მხოლოდ ბუნების ნებით.
და ბედს რამდენიც უნდა ეომოს,
ვერ გაბედავენ მისი ხელები,
რომ ერთს წაართვან, რათა მეორეს
გადასცენ ტოტი ბედნიერების.
დარწმუნდა ისიც რომ მისი სევდა
ნაწილი იყო საერთო სევდის.
საერთო სევდის ფურცლებში ხვევდა
მის არსებასაც ღმერთი თუ ბედი....
და თენდებოდა.
ჩქამად და ჩრდილად
ნაწილდებოდა ღამის სიკვდილი,
და საწოლებში წვებოდა დილა,
სატრფოსთან მოსულ ქალის სიფრთხილით.
No comments:
Post a Comment